Ute av syne, ute av sinn!

Her i Mongolia er det veldig sjeldent ein ser tiggarar og uteliggarar, likevel er det veldig mange mongolere som lever under fattigdomsgrensa. Men kor er dei? Nokre prøver å tjene seg nokre kroner ved å sitte på gata å selge f.eks. ei klubbe/ kjærlighet, ein tyggis eller ein røyk, eller så sit dei med ei vekt der ein kan vege seg for litt penger, eller så sit dei og pusser sko. Men sjølvsagt er det ikkje alle som kan gjere det heller, og no er det for kaldt til å sitte ute i lengre perioder. Det er ikkje så lenge sidan eg vart oppmerksam på at mange barn blir tvinga til å søke tilflukt i kloakksystemet under byen her for å halde varmen, det var det ein av misjonærane som fortalte meg. Og då er det kanskje ikkje so rart at dei er ute av syne, ute av sinn. Tenk å ha heimen sin i ein kloakk! Det er heilt uvirkelig for oss som har ein heim å bo i med varme, lys, reint vatn og alt vi treng, og til og med kanskje har ei ekstra hytte eller to eller tre, som ofte står tom og ikkje blir brukt anna enn i ferien. Eg trur ingen av oss kan forestille seg korleis eit liv i kloakken er. Men det værste er kanskje at vi ikkje ein gong veit at dei er der, og kva kan vi gjere uansett? Vi har jo vårt eige liv og våre eigne problem å tenke på. Noken andre kan ta seg av dei! Og så er dei ute av syne, ute av sinn. Er det det Jesus meinte med at vi skal elske vår neste? Eg trur ikkje det. Derfor utfordra eg alle dokke som lese å prøve å huske på disse no i adventstida og i jula, som ikkje har ein brøkdel av det vi har, og be om at Gud må hjelpe disse og at dei på ein eller anna måte kan få eit betre liv.



Eg kom til å tenke på ein gong i haust mens det fortsatt var ganske varmt og eg var ein tur til byen. Utanfor postkontoret kom det ein gutt på kanskje 13-14 år, han var skitten i ansiktet og på kroppen og var tydelig veldig svolten. Han sprang etter meg og klyngte seg til arma mi og spurte om eg kunne gi han litt pengar så han kunne få seg noke å ete. Men eg synest det var veldig ubehagelig at han var så nærgåande og bare skubbet han vekk og gikk videre. Kva kunne eg ha gjort? Skulle eg ha gitt han pengar? Skulle eg ha gått til nærmaste butikk og kjøpt han noke å ete? Eg tenker no at kanskje han berre trengte noken som brydde seg, er ikkje det det Jesus snakka om? At vi skal bry oss om andre? Be om at eg kanskje neste gong kan få sjansen til å vise at det er noken som bryr seg, og at eg kan få vere med å spre Guds kjærlighet til dei som trenge det aller mest!



Jesus seier: Du skal elska Herren din Gud av heile ditt hjarta og av heile di sjel og av alt ditt vit. Dette er det største og fyrste bodet. Men det er eit anna som er like stort: Du skal elska nesten din som deg sjølv. Matt 22, 37-39